Około 1910 roku Scholler nabył stopień wodny młyna, w miejscu którego na lewym brzegu rzeki Bystrzycy w 1912 roku wybudował elektrownie wodną. W budynku umieszczono halę maszyn, rozdzielnię energetyczną, stację transformatorową. Głównym zadaniem elektrowni była produkcja energii elektrycznej na potrzeby zakładów przędzalniczych. Obiekt wzniesiono w stylu architektury utylitarnej nawiązującej do tradycji stylu „rodzimego" – heimatstl.

W 1923 r. w konsekwencji budowy zbiornika w Zagórzu Śląskim i regulacji koryta zmieniła się charakterystyka rzeki. Wówczas w elektrowni zainstalowano dwa nowe hydrozespoły o różnych mocach z turbinami o osiach pionowych systemu Francisa firmy JM Voith, Heidenheim" i generatorami firmy Siemens-Schuckertwerke, Berlin". Na budowle hydrotechniczne składał się w tym czasie: kanał energetyczny, który zamykał komory turbin, upust przelewowy i płuczący. Funkcjonujący wówczas jaz stały wykonany w konstrukcji palowo-kamiennej przebudowano na kamienno-betonowy.

Podczas działań wojennych elektrownia nie ucierpiała. W lutym 1945 roku została zajęta przez Armię Radziecką. Wykorzystywano ją na potrzeby zorganizowanej w pobliżu jednostki wojskowej. 30 kwietnia 1959 roku elektrownie przejął Zakład Energetyczny we Wrocławiu. Okazało się, że zarówno obiekty jak i urządzenia wymagają gruntownego remontu, po przeprowadzeniu którego, 30 kwietnia 1963 roku, elektrownię oddano do użytkowania.

W lipcu 1997 roku obiekt został zalany falą powodziową, która spowodowała szereg zniszczeń. Były one na tyle duże, że rozważano kwestię opłacalności odbudowy elektrowni. Ostatecznie zniszczenia usunięto, wyremontowano hydrozespoły i ponownie uruchomiono elektrownię w 1999 roku.

Na stopień wodny Marszowice składają się następujące elementy: jaz piętrzący stały, kanał doprowadzający wraz z upustem płuczącym i przelewowym, budynek elektrowni wodnej.